Na (bijna) een jaar niet geblogd te hebben, heb ik toch besloten om mijn blog niet te verwijderen. Ik kreeg weer zin. Zin om te typen en mijn verhalen kwijt te kunnen. Alleen, waar begin je dan?
Sinds ik full-time werk, ben ik heel hard gaan sparen. Ik had een doel. Die wereldreis moest en zou er komen en het liefst zo snel mogelijk. Ik ging natuurlijk een stuk meer verdienen dan mijn lullige studiefinanciering en ik was zo blij als een kind in een snoepwinkel als mijn salaris op mijn rekening gestort werd. In tegenstelling tot heel veel andere vrienden gaf ik niet gelijk al mijn geld uit, maar ging heel veel linea recta naar mijn spaarrekening. Op een gegeven moment sloeg ik door.
Avonden lang zat ik achter de computer. Lezen, lezen en nog eens lezen. Heel veel informatie verzamelen en mijn route uit te stippelen. Azië, Australië en Amerika zou het plan zijn. Vertrek: september 2014. Was het haalbaar? Jazeker, mits ik niet meer zou gaan stappen, geen kleding meer zou kopen en echt op me geld ging letten. Ik geef toe, ik kan geld uitgeven als water (wie eigenlijk niet?) maar ik heb bijvoorbeeld nog nooit van mijn leven rood gestaan en de maand was nooit te lang aan het einde van de maand. Dus dit zou mij zeker lukken.
Na 5 maanden ging het goed met mijn spaarrekening. Elke maand kwam er weer een mooi bedrag op te staan en ik kwam dichter bij mijn einddoel. Maar met mij ging het niet zo goed meer. Ik hou van gezelligheid, maar ik ging al 5 maanden niet meer uit. Ik ging doordeweeks ook niet meer ergens wat drinken met vriendinnen en ging zelfs verjaardagen vermijden. Alles wat geld kostte, dat kon ik niet doen. Leef je dan? Nee, niet echt.
Leef je leven met de dag, het kan zo over zijn. Dat is mijn lijfspreuk voor jaren geweest. Maar nu was dat niet meer aan de orde. Toen ben ik een avond de kroeg ingestapt. Wauw, wat had ik die socialiteit gemist zeg. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar een festival, kosten: € 35,- voor een kaartje. Normaal had ik dat zo gedaan, maar nu leek het zo veel geld. De volgende dag heb ik het toch gedaan. Eenmaal 2 weken later op het festival heb ik de dag van mijn leven gehad. Ik was weer echt vollop aan het genieten. Voor de volle 100%. En toen ik 's avonds met een voldaan gevoel in mijn bed lag, dacht ik er nog eens goed over na.
Als ik echt volgend jaar in september wil vertrekken voor een wereldreis, moet ik alles, wat ik altijd zo leuk gevonden heb, naast me neer gaan leggen. Dat gaat goed, voor hoogstens 2 maanden, maar daarna ga ik merken dat het woord 'einzelganger' niet in mijn woordenboek voor komt. Ik hou van mensen om me heen, lol maken en dat mag af en toe best geld kosten. Ik heb de wereldreis zeker niet losgelaten want die komt er echt wel. Alleen gaat het gewoon even wat langer duren.
Het is nooit wat voor mij geweest om veel verder in de toekomst te kijken. Natuurlijk hebben we doelen in het leven voor later, maar moeten we daarvoor 1,5 jaar of zelfs jaren voor krom liggen? Wat nou als ik er morgen niet meer ben? Dan kan ik zeker niet zeggen dat ik de laatste tijd alles uit het leven gehaald heb.
Mijn vakantie voor dit jaar is geboekt en wat festivals staan op de planning. Genieten van het mooie weer gebeurt weer wat vaker op het terras. Ik ben nog jong, hopelijk duurt het leven nog lang. Dus die wereldreis, die komt er wel. Maar nu ga ik genieten.
Genieten, van wat de morgen te bieden heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten