Taal is zeg maar echt mijn ding - Paulien Cornelisse

Het boek begon echt heel leuk. Ik heb hardop moeten lachen om sommige stukjes. Toch merkte ik later in het boek dat het wat langdradig werd en kon je echt lezen dat er soms dwangmatige humor in zat.
Zovan: 'Nu moet ik een grap maken om de sfeer er in te houden.'




Er zaten absoluut stukken van herkenning in en dat maakt het boek leuk. Maar de stukken waar ik geen herkenning in zag vond ik op een gegeven moment echt een beetje irritant worden. De stukken waarin uitgelegd wordt dat mensen soms andere letter in een woord gebruiken: ipv jongens: ''Jonguns'' en ''jongons'' heb ik overgeslagen. Ik irriteerde me eraan dat ze elke keer een nieuw stuk maakte voor een nieuw woord wat anders uitgesproken kan worden.

 Ik denk dat mijn irritatiepunten te maken kunnen hebben met het feit dat ik in mijn omgeving nergens dat soort woorden tegen komen. Ze geeft veel haar mening en laat zien hoe zij het vanuit haar ogen beleefd. Dit levert soms echt hilarisch zinnen op maar als je je niet kan vinden in haar mening dan kan het op den duur saai worden.

 Wat heel fijn is aan dit boek is dat het uit kleine stukjes bestaat, die allemaal een ander onderwerp hebben. Daardoor kun je het boek makkelijk wegleggen en hoef je niet een pagina terug te lezen om te herinneren waar het over gaat.
Al met al heb ik echt wel een paar keer hardop gelachen maar kon ik me dus ook irriteren aan de grappen of haar eigen mening. En ik denk echt dat dat gewoon een kwestie is van verschil in humor en meningsverschillen.